Ik zal me even voorstellen, mijn naam is Danielle.
Ik ben een vrouw van 42 en (nu weer) gelukkig getrouwd en samen met mijn man hebben we een heerlijke puber zoon. Nu weer gelukkig getrouwd…… wat is gelukkig getrouwd zijn eigenlijk en wanneer mag en kun je jezelf gelukkig getrouwd noemen? Wat zijn de ingrediënten voor een geslaagd gelukkig huwelijk en wat is er voor nodig?
Ik denk dat je voor dat antwoord simpel terug moet kunnen gaan naar het begin, waar ben je destijds op gevallen, wat trok je zo in de ander aan en kun je dat stukje nog zien in de ander.
Het leven gaat nu eenmaal niet alleen maar over rozen en iedereen krijgt te maken met persoonlijke issues en strubbelingen en zaken waar je tegenaan loopt of die je liever anders wilt. Dat is onvermijdelijk.
Wanneer je samen met een partner bent en misschien een gezin hebt wordt het nog gecompliceerder want dan heb je behalve je eigen doen en laten er ook nog het wel en wee van een partner en/of een gezin bij.
Ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat het heel makkelijk is om elkaar hier in kwijt te raken. Het loopt niet lekker, je bent misschien teleurgesteld in de ander, de ergernissen aan het doen en laten van je partner stapelen zich op, je zit zelf niet meer lekker in je vel en uiteindelijk bedenk je je dat het leven misschien wel makkelijker en beter is alleen.
Dat is voor mij het breekpunt geweest denk ik.
We hadden een mooi huis, een lieve zoon een rijk sociaal leven en toch…was ik niet gelukkig. Ik besefte me dat ik niet meer blij was wanneer mijn man thuis kwam van het werk, dat ik geen behoefte meer had aan samen de dag doorspreken. Aan intimiteit had ik al helemaal geen behoefte meer.
We hadden een paar moeilijke heftige jaren achter de rug waarin we allebei behoorlijk wat te verstouwen hebben gehad elk op onze eigen manier en waar we ook elk op onze eigen manier een weg in hebben proberen te vinden. Hierdoor zijn we ieder op een eigen eilandje beland en de zee ertussen werd steeds ruwer waardoor we elkaar steeds moeilijker konden vinden. Het enige wat ons uiteindelijk nog leek te verbinden was onze zoon en de materie.
Soms sprak ik de frustraties uit tegen familie of vrienden die dan goed bedoeld hun mening of advies gaven, wat achteraf vaak nog minder bracht. Het luchtte wel even op om je verhaal kwijt te kunnen maar omdat familie en of vrienden te dichtbij ons stonden was het oordeel of mening eigenlijk altijd gekleurd en daardoor zeker niet altijd het beste voor onze situatie. Sterker nog, ik vond het elke keer opnieuw steeds heel lastig als ik mijn hart had gelucht bij naasten na een ruzie of onenigheid met mijn man en we er op onze manier toch weer het beste van probeerden te maken, maar dat de mensen om ons heen hier nog steeds iets van vonden. Dit maakte het op een gegeven moment voor mij alleen maar lastiger omdat ik doordat ik mijn verhaal had gedaan bij naaste of bekenden, hen voor mijn gevoel deelgenoot had gemaakt van mijn probleem en hierdoor ook de verplichting voelde om me te verantwoorden over de oplossing. Hierdoor ging ik als vanzelf nog meer alles voor me houden.
Het enige wat ons feitelijk nog verbond was onze zoon en de materie.
Kleine ergernissen werden niet meer uitgesproken. Het werd een ‘laat maar’, of ‘ik regel t zelf wel’. Echter bleef de frustratie sudderen en onderhuids stapelden ze zich op tot de welbekende druppel wat dan weer resulteerde in grote ruzies met veel verwijten over en weer en eindigde steevast in “We gaan uit elkaar”.
De dagen na zo’n ruzie waren vooral stil, allebei probeerden we ieder op onze eigen manier onze emotionele wonden te helen en een weg te zoeken om te kunnen dealen met de situatie. In deze stille dagen kwamen we tot rust, konden we relativeren en omdat we er afzonderlijk van elkaar een weg en reden in hadden kunnen vinden kwamen we ook weer dichter tot elkaar. We waren het er samen over eens dat we wilden vechten voor ons gezin en dat is ook wat we deden.
Prima zou je zeggen!!!!
Helaas was het tegendeel waar. Want vechten is wat we deden. Ieder op onze eigen manier wat we dachten dat er nodig was om onze relatie goed te houden en om het goed te doen voor de ander en vooral om onze zoon een paar leuke ouders te geven en een veilige stabiele basis te kunnen bieden. Ieder op onze eigen manier probeerden er een sausje van gezelligheid over te gieten en dat lukte ook zeker wel de eerste weken na een heftige ruzie. Er was meer begrip en ruimte voor de ander en bij een ergernis aan een ander kon je daar makkelijker over heen stappen.
Daar ging het achteraf dus telkens mis. We stapten er overheen in plaats van het bespreekbaar te maken.
De laatste keer dat de situatie weer op ontploffen stond kregen we te maken met een nieuwe heftige gebeurtenis in ons leven. De impact hiervan van was zo groot dat we beiden lamgeslagen waren. Ik heb hierbij hulp gezocht voor mezelf omdat ik me helemaal kwijt dreigde te raken en letterlijk op standje overleven stond. Ik was de weg kwijt, stond opnieuw op een kruispunt en wist niet welke kant ik op moest gaan.
Toen kwam Marie-Louise in ons leven.
Met haar ben ik in eerste instantie op zoek gegaan naar mezelf. Wie ben ik? Wat heeft me gebracht waar ik nu sta? Wat wil ik en wat is daar voor nodig. Marie-Louise was goud voor mij. Ze hield me een spiegel voor, bood een luisterend oor, was onbevooroordeeld, en bracht me door het stellen van de juiste vragen tot nieuwe inzichten. Ze legde feilloos de vinger op de zere plekken en hielp me te relativeren. Het was heel intens, soms verdrietig of moeilijk en vooral confronterend. Dit laatste omdat ik geconfronteerd werd met me zelf. Dit maakte dat ik me soms enorm kwetsbaar voelde maar ik er tegelijkertijd ook heel veel kracht uit haalde. Ik kwam emotioneel letterlijk weer meer in balans en daardoor in control. Ik kon uit de vicieuze cirkel stappen waarin ik de laatste jaren zat, telkens weer bijna uitkwam om er vervolgens weer opnieuw in terug te vallen.
Tijdens een van onze gesprekken kwam bij mij de zorg over wat de hele situatie misschien met mijn zoontje gedaan kon hebben naar boven. Dit omdat hij er, wanneer ik er naar vroeg heel luchtig over deed terwijl ik het me niet voor kon stellen dat iets wat ik zelf als volwassene al pittig vond om mee te dealen, dat voor een kind ‘easy peasy’ zou zijn. Ik begreep natuurlijk wel dat hij het tegelijkertijd ook wel moeilijk vond om zijn stukje tegen mij te vertellen en heb voorgesteld dat als hij het zou willen hij ook een keertje met Marie-Louise mocht praten. Ik heb hem uitgelegd wat Marie-Louise deed en hoe zo’n gesprek zou lopen en vooral dat niets moest maar alles mocht en er geen goed of fout zou zijn.
Mijn zoontje stond hier meteen positief in en stond open voor een gesprek en vond het fijn als ik daar ook bij was. Dit was ‘by far’ het meest ingrijpende consult van allemaal. Het was heel heftig en intens om mijn zoontje te horen vertellen hoe hij de dingen ervaren had, hier zijn eigen invulling aan had gegeven en er zijn weg in heeft proberen te vinden. Zo dapper liefdevol en eerlijk en daardoor ook zo intens en verhelderend. Het is heel confronterend om als ouder je kind te horen vertellen hoeveel zorgen en twijfels hij heeft gehad om ons als gezin.
Uiteindelijk heb ik mijn man gevraagd of hij ook een keertje aan zou willen sluiten bij een gesprek van Marie-Louise en mij. Hij stond hier in eerste instantie niet zo welwillend in en was bang dat hij de zwarte Piet toegespeeld zou krijgen. Ik heb hem verzekerd dat dat niet het geval zou zijn en beloofd dat hij mocht stoppen en uit het gesprek mocht stappen wanneer hij zou willen. Ik ben zo dankbaar voor het feit dat hij samen met mij het laatste stuk van mijn traject met Marie-Louise heeft willen doen.
We hebben tijdens deze gesprekken MET elkaar gepraat in plaats van tegen elkaar. Het heeft ons nieuwe inzichten gegeven en doen beseffen dat er zeker nog genoeg basis was om samen nog heel gelukkig te kunnen zijn. Dat we elkaar enorm kwijt waren geraakt en hoe we weer tot elkaar konden komen op een basis van gelijkwaardigheid, een team zijn, in balans te komen en te blijven zonder jezelf hierin kwijt te hoeven raken.
We zijn enorm naar elkaar toe gegroeid en ik kan hierin voor ons samen spreken als ik zeg dat we weer van elkaar houden en blij zijn met elkaar. We zijn trots op ons als persoon en op ons als gezin want we hebben het toch maar mooi samen gered.
Natuurlijk is het niet altijd hartjes en regenbogen en we zijn het zeker nog niet altijd eens met elkaar hoor, maar zorgen, ergernissen en irritaties worden nu bespreekbaar gemaakt, juist als het goed gaat. Het is dan makkelijker om te relativeren en tot een overeenstemming te komen.
Dit is mijn stukje, mijn ervaring en mijn leven.
Iedereen is uniek. Uniek met eigen wensen, ervaringen en omstandigheden.
Het leven is leuk maar je moet wel zelf de slingers op hangen.
Het mooie is dat je dat niet alleen hoeft te doen!!!
Ik heb door de gesprekken met Marie-Louise ervaren dat het heel fijn is als er iemand naar je luistert zonder te oordelen. Die los staat van alles en iedereen. Die je kunt vertrouwen en waarbij je je veilig kunt voelen. Iemand die je deelgenoot kunt maken van je probleem en die je helpt met zoeken naar je geluk.
Er is maar één jij en jij verdient het om gelukkig te zijn. Je hoeft het echter niet alleen te doen.
Liefs Danielle
